نقد شهرزاد!

امروز تصمیم گرفتم از شهرزاد بنویسم

سریالی که  هواخواه و مخاطب زیاد داره ،پرستاره و پر زرق و برقه ،ولی متاسفانه روحیه خراب کن و افسرده کننده!

من فکر میکنم یکی از خلا های بزرگ سریال عدم حضور "خدا"ست. 

این سریال خیلی خیلی متکی به ضعفهای اشخاصه...نقاط قوت انسانها کمرنگ و معمولن نادیده گرفته میشه...

همه توی یه جبر و مصیبت که از طرف دیگران بهشون تحمیل میشه غوطه ور هستن.

کاراکتر های منفی با دوز و کلک به اهدافشون میرسن و مثبتها محکوم به فنا و  آزارن.

گویا مدام ذهن مخاطب رو عمدن به چالش قضاوت کردن افراد میکشونن!

مرتب مجبوری قضاوت کنی

یه لحظه بهت مجال نمیده از فیلم دیدن لذت ببری...باید با بدبینی بهش نگاه کنی و دنبال این باشی که قاتل بروسلی کیه؟ هر جا شخصیت مثبت و درستکاری میبینی گلوی مبارکت خشک میشه که ای بابا الان یه بلایی سر این بنده خدا میارن.

خیلی فرد محور هست.

من شخصن از فیلمایی که هی توش جانماز آب کشیده میشه خوشم نمیاد ولی این سریال دیگه نوبره از بی خدایی و بت ساختن از افراد.

اعتقادات افراد در حد "مردم چی میگن" هست و لا غیر.قهرمان فیلم این هنجار رو میخواد بشکنه...اما بسیار بسیار خودش رو تافته ی جدابافته میبینه!دیگران همه عامی و بیشعورن و فقط شهرزاده که میفهمه!

اون لذتی که گاهی از دیدن یه فیلم خانوادگی یا ماجرایی خارجی میبرم خیلی بیشتراز بهترین قسمتهای این فیلمه.

آدم بعد از دیدنش خسته میشه بس که باید فکر کنه "بعدش چی میشه؟"

ظاهرن ایده ی کارگردان همین بوده البته... ولی از نظر من فیلم باید در عین حال که آدم رو دنبال خودش میکشه ، لذت در لحظه ی حال رو هم ایجاد کنه. همش ما منتظریم تموم بشه ببینیم آخرش چی میشه!؟ این رویکرد درستی نیست.ضمنن انسانیت درین فیلم خیلی مظلوم واقع شده...شیرین با تمام تنهایی و نادیده گرفته شدن قابل درک نیست و قباد با تمام لاابالی بودن و بی خاصیتی دوست داشتنی و محبوب مخاطب. شخصیت پردازی ضعف داره و درنیومده.

من الله توفیق

والسلام

 

حسبنا الله و نعم الوکیل...